En, was het gezellig???

De vraag of het eigenlijk wel vakantie was is toch wel heel moeilijk te beantwoorden, dat hebt u al kunnen lezen.

Maar of het gezellig was! Het zit allemaal heel ver weg in mijn geheugen. Alleen de niet zo leuke dingen komen naar boven drijven. Ik kan me nog wel een paar dingen herinneren die ik niet gezellig vond maar eigenlijk weinig dat ik wél gezellig vond. Ik kan me ook geen jongens uit de groep herinneren, ook niet als ik naar de foto’s kijk. Het zijn vreemden

Een enkele gedachte doet me toch glimlachen.

Op 1 april is het heel normaal dat je een grapje uithaalt.Dat hebben ze toen ook met ons gedaan. ’s Morgens vroeg werden we wakker gemaakt met het verhaal dat op het strand een “Hoovercraft” geland was.Dus iedereen met een ruk het bed uit en naar het strand. Ik had van die nare rare hoge schoenen met veters en ik had die dag problemen om ze dicht te krijgen.Dus toen ik onderweg ging om naar die hoovercraft te gaan kijken, keerden de eersten alweer terug met de mededeling dat het een 1 april grap was.

Toen ik te horen kreeg dat ik daar nog 6 weken moest blijven ben ik heel verdrietig geworden. Mijn moeder is toen ook niet op bezoek geweest, dat was beter voor mij. En toen is er iets gebeurd . Deze gebeurtenis maakte mijn verblijf daar dragelijker.

Ik kreeg van mijn klasgenoten een heel groot cadeau met daarin allemaal kleine cadeautjes.Één klein cadeau voor elke dag dat ik daar nog moest blijven. Ik had elke dag wat om naar uit te kijken.

Welke jongens waren er in mijn groep?

Ik weet niet of ik goed met ze op kon schieten, ik geloof dat er een bij was waar ik eerst veel ruzie mee had,
maar dat we later redelijk goed met elkaar over weg konden. Één jongen kon heel goed tekenen. Ik was vreselijk jaloers op hem, en op de aandacht die hij daarom kreeg.

Deze jongen tekende poesjes met schaduw en van die vaartuigen en vliegtuigen die de ‘Thunderbirds” gebruikten.
Dat was een poppenserie die op de televisie te zien was.Volgens mij heeft hij ook een keer een portret van een van de leidsters gemaakt Wat ik me zo herinner was hij hét lievelingetje van de Juffen, of Leidsters

Je was als groep. En dat bleef zo. Je had weinig of geen tijd voor jezelf. Je mocht ook niet alleen wandelen of naar het strand. Alles gebeurde samen met de groep. En de leidster. Dat was ik niet gewend. Ik had dan ook veel problemen met het feit dat ik daar was.Heimwee. En daardoor kon ik me niet goed aanpassen. Ik begon weg te lopen. Als we gingen wandelen dan keek ik of er een mogelijkheid was om de benen te nemen. Ik ging niet ver, en ik kwam ook vanzelf weer terug maar voelde me dan vrij, kon ik doen wat ik wilde.

In Egmond was een souvenirs winkeltje waar van die prullaria voor het raam stonden, gemaakt van allerlei verschillende soorten schelpen. Ik stond daar dan veel voor te staren tijdens mijn uitstapjes, met mijn neus tegen de ruit, want zoiets moois hadden wij thuis niet.Het resultaat was wel dat ik, nadat ik daar 6 weken had doorgebracht, ik nog een keer 6 weken moest blijven, vanwege mijn gedrag.

Het lijkt wel dat ik , toen het hoofdstuk Vakantiekolonie afgesloten was in de jaren 60, alles over dit onderwerp uit mijn hoofd heb gezet.Zo ontzettend ver weg gedrukt in mijn herinneringen om er maar nooit meer aan te hoeven denken.Het heeft toentertijd zo een impact op mij gehad dat ik het totaal weg geblokt heb.

Tot nu.35 jaar later.Dan word je geconfronteerd met een stukje tijd uit je leven.Als iemand boven de 40 komt dan begin je terug te denken aan vroeger. Met die leeftijd beginnen het verleden en de herinneringen aan dat verleden belangrijk te worden. Dan heb je dan ook een klein beetje een verleden opgebouwd, prettig en niet zo prettig.

Je bent door dat verleden getekend, en op eens zie je pas de littekens die je daar bij opgelopen bent. Soms vraag je je af waarbij je die littekens hebt opgelopen.
Sommige zijn heel diep, en als je ze ziet doen ze opeens weer pijn.
Andere zijn zo diep, die pijn heb je altijd al bij je gehad. Bewust of onbewust.

Enkelen zijn oppervlakkig en doen je weer glimlachen, waarbij je toch weer terug zou willen om ze nog eens te beleven.Ook word je geconfronteerd met de gedachte dat die tijd net zo onbereikbaar is als gister of vorige week.Het enig tastbare is misschien een fotootje. Opeens weet je hoe oud je bent. Of hoe jong nog.

Wat me voor staat, of wat ik me in gedachten haal, is dat de leiding streng was.Er werd niet geslagen, zover ik weet, maar er werden wel straffen opgelegd.

Als je ’s avonds bijvoorbeeld niet op tijd rustig was, of tijdens het voorlezen te veel lawaai maakte  dan moest je voor straf naar de meiden slaapkamers en daar dan blijven staan. En dat was best wel gênant.
Vooral voor een jongen zoals ik die alleen maar broers had.

En met het eten: Wat er op tafel gezet werd, moest opgegeten worden. Ik lust geen bruine bonen, toen niet en ook nu niet, maar ik moest ze eten. Met als gevolg dat ik de hele tafel onder braakte.

De bedden, maar ja dat heb ik al verteld. Niet rennen door het huis.Verder geen omgang met de meiden. Mijn broer mocht ik alleen op bepaalde uren in de week zien.

Ik heb er toen ook iets gedaan met een schildpadje.

Een aantal dieren waren er die door de jongens en meisjes verzorgd werden. En ik heb toen wat gedaan met dat beestje. Ik heb hem in de vensterbank gelegd, en daar is hij toen van af gevallen.

Onze leraar (of lerares) van de lagere school was zo “vriendelijk” geweest om mij toch maar de lesboeken mee te doen, en had opgegeven wat ik moest doen gedurende de tijd dat ik op Vakantiekolonie was. (Geholpen heeft het niet want ik ben toch iedere keer blijven zitten.)

Dat alleen al was een straf, er waren maar vijf of zes (misschien iets meer) kinderen die van de school huiswerk hadden mee gekregen.
En volgens mij zaten er meer dan honderd kinderen.

Ik geloof ook dat bepaalde regels weerstand bij mij opgeroepen hebben, want ik ben toen twee keer weggelopen.
En of dit alle regels zijn geweest of dat er nog meer waren, als ik ze zelf zo nog is een keer overlees
valt het eigenlijk nogal mee met de strengheid. Maar dat gevoel had ik toen niet.

Alleen, gezellig, was het gezellig.
Heb ik het gezellig gehad, met die andere kinderen,
Vrienden gemaakt, vijanden????
Volgens mij niet.
Niet echt gezellig gehad, anders had ik me dat wel voor de geest kunnen halen.

Vrienden? Niet dat ik me kan herinneren. Laat het me weten als het wel zo was.
Vijanden? Vertel het me, maar om eerlijk te zijn zit ik daar niet echt op te wachten.

Een meisje uit Groenlo is toen samen met mij naar de vakantiekolonie geweest. Ik heb haar gevraagd wat zij er nog van wist, zich er van herinnerde. Of ze nog foto’s had. Zij vertelde me dat het de meest rottige tijd uit haar leven is geweest.
Meer wilde ze er niet over kwijt.

Niet meer over praten. zei ze. Nooit meer aan denken, zei ze.

Als ik alles op een rijtje zet dan heeft het verblijf daar wel degelijk invloed gehad op hoe ik mijn leven heb ingedeeld. Bij het maken van deze site komt er herkenning waarom ik bepaalde zaken wel en andere weer niet gedaan heb in mijn leven.
Echt vakantie heb ik nooit meer gehouden.
Voor langere tijd weggaan was en is voor mij een echte crime.
Werken of wonen buiten Groenlo, is altijd maar van korte duur geweest.

En als er iemand is die mij gaat vertellen wat ik moet doen, dan neem ik er een loopje mee,
en weer met mijn neus voor de ruit zitten, bewonderen wat voor moois er te zien is en later de gevolgen dragen.

Schelpjes? Neen, nu niet meer.

Misschien is er ergens in Nederland wel iemand die tegen zijn kinderen het verhaal doet van:
“ en daar tijdens de Vakantie kolonie was me er toch een etterbak”, waarmee die dan mij bedoelt.
Nu ik het nog een keer zo over lees geloof ik dit niet. Ik heb mijn kinderen nooit verteld over die tijd van mijn leven. Eigenlijk heb ik het tot nu toe aan niemand verteld.

Wie heeft het ook meegemaakt?«

naar boven