“Huize “Kerdijk” te Egmond aan Zee of het Juliana?

We vebleven allemaal in een heel groot huis, ik ben daar twee keer geweest,.
Onafgebroken een keer 3 maand en een keer 6 weken

Volgens mij heette dat huis “Het Juliana” of gewoon “Juliana”.
Tenminste dit  vertelde mijn moeder me toen ik er naar vroeg
of het huis “Juliana”heette of dat ik ergens anders  geplaatst was

Nu na drie jaar zoeken en foto’s verzamelen weet ik
dat ik niet in het Juliana geweest ben  maar in huize Kerdijk.
In de jaren dat ik bezig ben met deze site heb ik veel foto’s verzameld.
Of in ieder geval een scan er van. Ook van het Juliana.
Maar ik kon mijn herinneringen nier rijmen met de fotos van dat huis.
Een tijd je geleden kreeg ik een foto van huize Kerdijk.
Mijn haren gingen overeind staan,
want daar zag ik eindelijk na 35 jaar het huis waar ik als bleekneusje geweest was.

Het leek een soort landhuis waar we waren in Egmond aan Zee, met een hele grote hal.
Vooral die hal heeft grote indruk op mij gehad.
In die hal aan de linkerkant was er volgens mij een soort bibliotheek
met nog andere dingen, een aquarium (geloof ik) stond er . Vogels? andere dieren?

Overal linoleum op de vloer. Grijs linoleum met blauw streepjes.
Of was het geblokt linoleum.
(Wie weet het nog, wie heeft nog foto's van het interieur van Kerdijk)
Een brede trap naar boven. Ook met linoleum.
Aan het eind van de hal was de ingang naar de eetzaal.
De eetzaal waar de meeste ellende te verwachten was.

Als we gingen eten dan deden de leidsters ons eten op het bord
maar gingen niet bij ons zitten, alle leidster zaten bij elkaar aan een grote tafel.
Volgens mij moesten we voor het eten bidden.

In dat huis sliepen we en aten we. Slapen en douchen op de eerste of
op de tweede verdieping. Wat ik me herinner is dat er inclusief de zolder
4 verdiepingen moeten zijn geweest. Op de zolder werden onze kleren bewaard.
Wanneer we schone kleren nodig hadden moesten we met ons allen naar boven,
we konden daar de smerige kleren uit doen, en kregen dan schone.
Dat was echt niet een of twee keer per week.

Daar op zolder was ook de ziekenboeg. Een mede “Vakantiekolonier” kreeg de bof
en moest een aantal weken naar die ziekenboeg.
Daar op zolder!!!!! Helemaal alleen.

Voor we weg gingen dan zette mijn moeder overal in mijn kleren mijn initialen.
Dit werd er niet met een pen in geschreven, maar mijn naam stond op
“ geborduurde” stukjes stof. Rood op wit. Dat heeft mij toen ik weer thuis was als enige
herinnerd aan de tijd in Egmond aan Zee.

Ik weet nog dat mijn moeder een hele waslijst kreeg van dingen die ik moest doen
of moest meenemen. Een van de dingen die ik mee moest nemen
was een paar pantoffels. Het krijgen van pantoffels was het enige
dat goed was aan een verblijf in een koloniehuis.
Normaal hadden wij geen "gekochte" pantoffels.
Dan werd er wel iets gebreid door een familielid, of er was wel ergens
een afdankertje te vinden.

Voor we naar de vakantiekolonie gingen kregen we pantoffels.
Wanneer we binnen kwamen, in het kolonie huis, moesten de pantoffels aan.
We mochten in het huis absoluut niet lopen op normaal schroeisel.
Rennen was helemaal verboden, dan werd je bij je oren genomen
en de herinnering daar aan doet nog zeer
Op de eerste verdieping waren de slaapzalen, de bedden waren een soort klapbedden,
met een dun matrasje, met een gestreept hoesje er om heen.
Bij de slaapkamers waren ook de douches.

Dat was voor mij heel modern, want thuis gingen we om de beurt in de wasteil.(Zaterdags.)
En als we het heel luxe wilden dan gingen we logeren
bij een oom en tante(twee straten verder)
Die hadden een eigen huis met zitbad.

Slapen moesten we met de handen boven de dekens.
En met ons gezicht allemaal naar een kant gericht, dan konden we niet met elkaar praten.
’s Nachts was er een verpleegster (leidster) die in de gang op ons lette.
Als je naar de wc moest dan kon je aan haar toestemming vragen.
Het bedplassen is daar echt niet over gegaan.
Als ik er over nadenk kan ik mij ook niet bedenken wát ze geprobeerd
hebben om mij daar van af te helpen, behalve dan het tentoongesteld
worden tenopzichte van de andere kinderen

Een gat had in je sok?,
dan kon je die sok aan haar geven (voor je ging slapen) die ze dan voor je stopte.

De jongens en de meisjes sliepen gescheiden. Eigenlijk deden we niets samen.
Alles wat je deed was samen met de groep. Van 'smorgens vroeg tot 's avonds laat.
Naast verschil in sekse werden de groepen ook ingedeeld op leeftijd.

Zelf moest je elke morgen je bed keurig netjes opmaken,
was het niet netjes, werd alles eraf getrokken en moest je weer opnieuw beginnen,
net zolang tot je het goed had.
Aangezien ik een bedplasser was had ik altijd als een van de laatste het bed klaar.
Ik moest wachten op een droge matras en droge lakens.
Was de matras niet zo heel erg nat dan werd hij omgedraaid.
Als je het bed klaar had dan ging je samen naar het ontbijt.
En na het ontbijt dan ging je met z’n allen naar de toiletruimte.
Je kreeg pas toiletpapier als je een hoop had gedaan.
De juf controleerde dat.

Er schiet me opeens een verhaal te binnen over deze ruimte.

Toen we daar een keer waren, begonnen een aantal van die jongens hard te lachen.
Ik vroeg aan een van hen waarom.
Die zei van “je zei net Auw toen je een druppel water op je kreeg”.
En ik begon ook te lachen. Ik vroeg wie dat was geweest die Auw had gezegd.
Toen begonnen ze nog harder te lachen want IK was het geweest die dat gezegd had.
Nu herinner ik me weer waarom ik (en dit is echt waar) nooit meer Auw gezegd heb.
Dat heb ik me toen voorgenomen om nooit meer te zeggen

Op de foto tel ik dat in mijn groep 14 jongens waren,
in mijn herinneringen waren de groepen groter.
In mijn herinneringen is álles groter dan het echt moet zijn geweest.
In die houten barakken achter het huis konden we spelletjes doen, of tekenen,
of een brief naar huis schrijven.
We hebben niet veel in die grote zandbak gespeeld,
en gezien de tijd van jaar kan ik me dat voorstellen.

Strand wandelingen maakten we wel.
Schelpjes zoeken. Waarvan je later figuurtjes maakte zoals bijvoorbeeld een kikker.
Schelpen die we later mee mochten nemen naar huis.
Ik was er van de groep het langst dus ik had een hele emmer vol.
In de duinen klimmen en rondlopen was verboden.

Als we gingen wandelen moest ik meestal aan de hand van de juf.
Dat was mijn eigen schuld want ik had de neiging om weg te lopen
Ik heb daarom ook meer van Egmond gezien als de meeste jongens in mijn groep.
Het aan de hand lopen had nog een ander nadeel.
De juf liep meestal achteraan. Dus ik ook!

het zwembad bij juliana

En gezellig? Was het wel gezellig, leuk?»

naar boven